12de reisverslag

Last part by Karin in English.

Tikal:
De eerste dag in Cochrane zijn we naar de camping gegaan waar we een nacht verbleven. We hebben niet echt veel gedaan. De dag daarna zijn we naar het hostel bij de camping gegaan omdat we de volgende ochtend vroeg met de bus gingen. Die dag zijn we dus vroeg opgestaan en naar de bus gelopen en er werd gezegd dat er een stuk weg overstroomt was, waar dus 5 meter water staat. Toen besloten we om te gaan kamperen met een heel aardige Schot die ook met de bus mee wou. We hebben een stuk gelopen tot het hard begon te regenen en toen zijn we terug gegaan, we hebben veel lama's gezien want die stonden ook voor de tent. We zijn daar 2 nachten gebleven voordat we terug gingen naar de stad waar we een bus namen naar villa o'higgens. In o'higgens hebben we gelopen naar een refugio. Waar we een nacht hebben geslapen en de dag daarna zijn we weer teruggegaan. Je kon ook verder lopen naar een gletsjer alleen het was nogal ver. Uiteindelijk zijn we vertrokken uit o'Higgens en zijn we met de boot naar een gletsjer gevaren, het was heel mooi. We zijn de dag daarna met de auto naar de grens gegaan waar we vanaf daar 2 uur gelopen hebben. Daarna met de boot naar el Chalten, waar we in een zeecontainer sliepen we hebben ook een stuk gelopen maar vooral uitgerust. Daarna met 4verschillende bussen naar Puerto Madryn. Uiteindelijk bleek dat vliegen goedkoper en sneller was geweest. We hebben hier nog niks gedaan. Maar onze volgende bestemming is Buenos Aires.

Boaz:
In Cochrane hebben we een hostal met camping gevonden. De eerste nacht op de camping gestaan. Tweede nacht in het hostal omdat we 's morgens vroeg moesten vertrekken met een busje, maar hij werd uitgesteld. Eerst werd hij een uur uitgesteld toen nog eens twee uur en toen nog eens drie uur, maar er stond teveel water op de weg. Dus toen zaten we uiteindelijk nog een nacht in het hostal omdat we de volgende dag samen met Peter een schot zijn gaan kamperen in een natuurpark. Daar hebben we veel gewandeld maar we hebben hebben ook veel gezien, je kan heel veel Guanaco's een soort lama's zien. Ik heb als enige van de familie een gordeldier gezien. Toen we terug waren van het natuurpark konden we wel in het busje. En gingen we op weg naar o'Higgens. Daar hebben we een tocht gedaan naar een soort houten studio maar onderweg was ik aan het lopen en opeens horde ik een krak! Toen keek ik in de richting van het geluid en zag ik een zwarte poema naar me kijken, ik schoot in paniek en rende zo snel mogelijk terug als ik kon, ik ben zelfs vergeten een foto te maken. Na die tocht zijn we met een boottocht langs een prachtige gletsjer gegaan met afbrokkelende stukken ijs die met een grote plons in het water terecht kwamen. Daarna doorgegaan naar El Chaltén waar we in een zeecontainer sliepen. Daarna door naar Puerto madryn.

Erik:
Vrijdag 31 jan. vertrekken we voor een busritje van 4 uur naar Cochrane, een rustig en relaxed dorp. Het is goed weer en besluiten om op de camping te staan, het is een kleine gezellige plek. Ik blijf tot 5 uur 's morgens bij het kampvuur zitten met een groep Chileense jongeren, erg gezellig! De volgende dag verhuizen we naar het hostel bij de camping, dit vanuit praktische overwegingen omdat we de volgende dag om 8 uur in de bus moeten zitten. In het hostel zit ook een 55 jarige Schot (Peter), hij zit in het onderwijs, heeft een sabatacle jaar en is lekker aan het reizen. In het dorp is niet veel te doen dus gebruiken we de tijd om wat te ontspannen. Peter en de jongens hangen de hele dag voor de tv en zien de ene na de andere film.

Zondag staan we om 7.30 uur bij de bus maar hij vertrekt nog niet, het Meer is buiten zijn oevers getreden en heeft een deel van de weg onder water gezet. Om 9 uur moeten we weer terug komen en horen evenals om 10.30 uur hetzelfde, we kunnen niet vertrekken door de hoge waterstand. Uiteindelijk komt om 14 uur het verlossende woord, er staat 5 meter water op de weg en kunnen dus vandaag en ook morgen niet vertrekken. Dinsdag op zijn vroegst maar ook dit is niet zeker en we zien het niet zitten om hier rond te blijven hangen. Peter wilde eigenlijk al graag naar een nabij gelegen natuurpark genaamd valle Chacabuco maar vindt de tijd te kort. Na rijp overleg besluiten we met Peter mee te gaan en onze bustickets om te boeken naar donderdag, dit is de eerst volgende reguliere busrit en geeft ons meer zekerheid en tijd om een aantal dagen in het park te verblijven.

Maandagochtend inpakken en de laatste inkopen doen, we gaan 2 dagen kamperen en op de plek waar we naar toe gaan is geen eten of drinken te verkrijgen. Het natuurpark moet een nieuwe toeristische trekpleister worden, er staan al vele mooie verblijfsgebouwen; restaurant; een fantastische camping met modern toiletgebouw en overal half open houten gebouwtjes met tafel; bankjes en een kookplek. Het geheel is echter nog niet open, behalve de camping die nu nog gratis gebruikt mag worden. We zijn een uurtje onderweg in een minibusje naar de entree van het park, we hebben niet alle bagage bij ons maar genoeg om toch nog een zware wandeltocht te hebben naar de 3 km verderop gelegen camping. Buiten een Amerikaans onderzoeksteam die de fauna in beeld brengt zijn we de enige 5 gasten op de ruime camping. We hebben onze tent vlakbij een houten gebouwtje opgezet en zo onze eigen openlucht keuken.

De nacht is koud (tegen het vriespunt) en onze dunne matjes; slaapzakken en zomertent zijn hier eigenlijk niet geschikt voor. We slapen met thermo-ondergoed en nog 3 lagen kleding, midden in de nacht moet ik zelfs mijn jas aan doen om het nog enigszins warm te krijgen. We ontbijten 's morgens met uitzicht op een fantastisch landschap van groene graslanden; Nothofagus bossen en ruwe al dan niet besneeuwde bergen. De wilde Guanaco's (soort Lama) staan vlakbij onze tent en staan onze verrichtingen nieuwsgierig gaande te slaan. Boven de bergen vliegen de Condors uit in de ochtendzon.

We vertrekken voor een wandeltocht door de bergen, de bedoeling is om de hoger gelegen meren te bezoeken die 8 km verder liggen. Na 2,5 uur lopen begint het heel hard te regenen en moeten we zonder het doel bereikt te hebben noodgedwongen weer terug. We komen doorweekt en rillend terug op de camping maar hebben toch een mooie tocht gemaakt. 's Avonds hebben we weer behoorlijk wat pasta verstouwd en zagen weer een koude nacht tegemoet.

De volgende ochtend spullen ingepakt en de 3 km (via een andere route) teruggelopen naar de entree. De jongens waren zeer vermoeid en wilde geen stap meer verzetten, Karin en ik hebben die middag nog een slordige 11 km gelopen door een wonderschoon landschap met vele mooie uitzichten en vogelsoorten. Om 18 uur werden we weer opgehaald door het busje en gingen terug naar het hostel. De avond hebben we doorgebracht voor de tv met een flink opgestookt houtvuur; chips en bier!

Donderdagochtend (6 feb) zitten we om 8 uur in de bus (7,5 uur) naar Villa o'Higgens, een nog kleiner en relaxed dorpje. We beseffen dat we een paar fantastische dagen hebben gehad en dus de juiste keuze hebben gemaakt. Bij aankomst een eenvoudig hostel gevonden en direct op jacht naar de bootkaartjes om de overtocht over het Meer (Lago o'Higgens) en naar de gletsjer te maken. Helaas is de boot voor 58 passagiers vol en staan we op de wachtlijst, we weten pas vrijdagavond of we meekunnen op de boot van zaterdag. Vrijdag een mooie wandeltocht van 4 uur gemaakt in de bergen. 's Avonds terug naar het boekingskantoor, helaas geen plaats voor ons want we zijn met z'n vieren, Peter staat na ons op de lijst maar hij kan nog wel mee. Even slikken maar geen paniek, we hebben kaartjes voor de boot van maandag en gaan de komende 2 dagen de prachtige omgeving beter verkennen.

Zaterdagochtend vertrekken we met gedeeltelijke bagage de bergen in richting gletsjer Rio Mosco, we zullen overnachten in een refugio (berghut) en hebben dus geen tent nodig. Na 3,5 uur lopen komen we aan bij de houten berghut, de hut heeft bankjes en tafels en heeft in het midden een verdiepte houtkachel, rondom de refugio ligt gelukkig brandhout genoeg. Karin en de jongens zijn klaar met lopen en gaan het vuurtje alvast opstoken, ik besluit een poging te wagen om bij de gletsjer in de buurt te komen. Na een uur kom ik bij de vallei waar de gletsjer moet liggen maar ik kan hem niet meer zien, het pad is nu onduidelijk en er word gezegd dit niet zonder gids te doen. Ik ploeter een half uur over steile bergruggen met losse stenen en weet dat ik een soort don't try this at home actie aan het doen ben, ik kan de gletsjer bijna ruiken en weet dat ik in de buurt ben maar ik moet nog een hele steile rots over. Het word me dan teveel omdat ik alleen ben en de risico's te groot, ik besluit om terug te keren maar met tegenzin. Redelijk gesloopt ben ik na 3 uur weer terug in de refugio.

Ondanks het behaaglijke kampvuur (waar we behoorlijk van doorrookt raken) is de nacht koud, de wind waait van alle kanten door de kieren in de hut, we slapen met alle kleding en zelfs regenjassen aan. De ochtend enigszins brak de terugtocht weer aangevangen, het lopen voelt nu ook zwaarder aan. Terug in het hostel gedoucht en de rookkleren in de was, even relaxen nu. De tocht was pittig maar wederom wonderschoon!

Maandag 10 feb. zitten we om 8.30 uur eindelijk op de boot, de tocht gaat eerst naar Candelario Mancilla, een gehuchtje aan de overkant van het meer dat ook de Chileense grens vormt. Vanaf daar naar de gletsjer en weer terug naar Candelario waar we uitstappen voor het vervolg naar Argentinië. We zitten in totaal 8,5 uur op de boot en het meer gedraagt zich als een zee waardoor er toch aardig wat mensen 'zee'ziek worden. De tocht naar de gletsjer is wonderschoon en bij het naderen van de gletsjer drijven er allemaal grote afgebroken stukken als ijsbergen. We komen zeer dicht in de buurt van de gletsjerwand die op sommige plaatsen 80 meter hoog is, je hoort het ijs piepen en kraken en af en toe klapt er een brokstuk met veel geweld in het meer. Het weer zit mee, koud maar wel zonnig en daardoor zijn de blauwe kleurschakeringen fantastisch. Tijdens het met open mond staren naar dit natuurfenomeen worden we getrakteerd op een glas whisky met gletsjerijs. Dit is absoluut 1 van de meest indrukwekkende dingen die ik ooit heb gezien!

In Candelario verblijven we in het enige hostel, er zijn niet heel veel reizigers die deze route nemen dus is het lekker rustig. Het vele lopen van de afgelopen tijd heeft bij mij geresulteerd in een ontsteking en vochtophoping in mijn linkerknie. 's Morgens bij het opstaan kan ik mijn knieschijf niet meer vinden en zit er een soort balon tussen onder- en bovenbeen. De jongens zijn blij want we laten ons de eerste 16 km vervoeren met een jeep en ze hoeven dat stuk dus niet te lopen. De laatste 6 km naar Lago Desierto waar de Argentijnse grenspost ligt lopen we wel maar laten de grote rugzakken per paard vervoeren. De jongens rennen het stuk bijna in 1,5 uur, ik strompel een uurtje langer over het stuk.

Om 18 uur zitten we op de boot om ook dit prachtige Meer over te steken, de boottocht is schrikbarend duur door het monopoly van de eigenaar, ook de busrit naar El Chaltén is peperduur. Karin heeft er behoorlijk de smoor in en is even niet te genieten, dit wordt nog erger als blijkt dat het laatste busje deze dag vol zit en we dus noodgedwongen op de nabij gelegen camping moeten verblijven. De eigenaren zijn gelukkig erg vriendelijk en behulpzaam, we maken een kampvuur op de bbq plek en maken er het beste van, voordat we weer een koude nacht in gaan.

Woensdag begin van de middag met het busje naar El Chaltén, een toeristisch stadje aan de voet van het Mount Fitz Roy bergmassief. Het is hier aangenaam warm en de nachten niet al te koud, we kunnen onze botten weer even op laten warmen. We vinden gelukkig nog een plek in een betaalbaar hostel, de kamer van Karin en mij is gebouwd in een witte zeecontainer, klein maar wel comfortabel. We zitten er allemaal een beetje doorheen en besluiten hier wat meer rust te pakken, Karin d'r enkels zijn gezwollen en ze heeft ook pijnlijke knieën. Onze oudere lichamen schijnen nogal wat tegen te sputteren bij de gewilde inspanningen.

De jongens liggen 2 dagen op bed met hun elektronica en zuchten en steunen al bij het moeten doen van boodschappen en koken in de grote mooie gemeenschappelijk keuken. Op vrijdag lopen Karin en ik een stuk richting het bergmassief maar na 1,5 uur willen de nog steeds opgezwollen ledematen niet verder meer en gaan we weer op zoek naar ijskompressen en pijnstillers. Zaterdag is onze laatste dag hier en moeten we echt nog een tocht maken naar Mount Fitz Roy. De tocht is adembenemend, het weer warm en helder en de uitzichten lijken uit een sprookjesboek te komen. Na 1,5 uur haken de jongens af en lopen dezelfde route terug, Karin en ik lopen het rondje af en komen na 4,5 uur vermoeid en met pijn maar zeer voldaan terug.

Doorgaans als je reist in Patagonië bezoek je de 2 hoogte punten Punta Arenas en het natuurpark van Torres del Paine. Torres is echter bizar druk en peperduur, de campings moet je van te voren reserveren en kosten 16 dollar per persoon. Wij hebben echter al een fantastische tocht achter de rug, zeker met het laatste deel van de gletsjer en de Fitz Roy. We hebben heel veel moois gezien en besluiten naar de oostkust te reizen en naar het noorden richting Puerto Madryn. Patagonië is de eerste plek waar we sterk het gevoel hebben ooit nog eens naar toe terug te willen.

Zondag 16 feb. beginnen we weer aan een lange tocht naar Puerto Madryn (richting Buenos Aires), we hebben 5 verschillende bussen achter elkaar en zijn bijna 1,5 dag onderweg (totale bustijd was 24 uur). We zijn nu duidelijk weg uit Patagonië want dit is een toeristische badplaats. We verblijven een aantal dagen in een prettig appartement maar daarover volgende verslag meer.

Karin:
My contribution in English.
When we arrived in Cochrane we have a kind of ritual, 2 of us look for a place to stay. This time 3 of us and we hoped to find a affordable cabin. The camping close to the center is the best we can find and our next goal is the bus. We happende to have the last 4 remaining tickets. We decide to take 1 night of camping and 1 night in the hospedaje. Here we meet Peter from scotland. He looks at least 4 movies a day and the boys greatly accept the tv schedule.

On Sunday before 8 they put all luggage on the roof of the 25 p bus. But we have to wait untill 9 for approval of the police. There seem to be problems with the road and the waterlevel, there is a yellow alert. At 9:00, 10:30 and Finally 14:00 we hear no go. We stay one more night and buy tickets for thursday bus and join Peter to a new nature resort valle Chacabuco,in beween jimineimi and Tamango. It is beautifull, the buildings have copper roofs and the walls are from stone. They also have a luxury campsite with solar shower. Everything is free because it is not ready. We hike untill it starts raining, we return and eat pasta, 800 gram again. Arround the campsite live Guanaco's, so nice to see them in the frontyard. The landscape is beautifull with big rocks, Nothofagus trees (lenga), yellow candleflowers, neneo and more typical patagonia nature. We see a lot of birds among it woodpeckers. Boaz even spots a armadillo.

After 2 nights camping (and cold) we bring our gear to the entrance. The boys stay there and Erik and me go for another hike. When we return at 17:15 Peter is stil not back but he is half an hour later. The minivan picks us up and we get another night in the hospedaje. The trip to villa o'Higgens goes allright and this time the boys look for the place to sleep. We negotiate and also order dinner. We were told so many times that bus or boat is not a problem, but this time we do not have the last seats, we are on the waitinglist. A day later we know we can't leave on Saturday but go monday instead. We decide to hike to glacier rio Mosco and stay in a shelter. Peter went there the day before and informed us that it is possible to stay the night. The hike is nice and Boaz sees a Puma or something resembling it.

The next day we board the boat first to Candelario and than to the glacier o'Higgens, passing another glacier. All the time there are clouds but when we arrive the sun shines, a few times the ice cracks and it drops in the Lake. They treat us on whisky with glacier ice, Erik accepts ice in his whisky this time and the boys get only the ice. We return to Candelario, stay the night and prepare the final etappe to Argentina.

Because of our injuries(knees and ankles) we decide to take transportation to border and let a horse Carry our luggage. Because of this we reach Lago Desierto early and have to wait untill 6:00 to take the boat. When we arrive to the other site we have to pay a lot and also we cannot take the bus, I start to think I do not like Argentina. The campingground is great, the hosts nice and next morning after another cold night I walk to the mirador of glacier Huemul.
The same busdriver seems also much nicer and brings us to El Chaltėn, beautifull ride. We stay in Lo de Trivi in a seacontainer. We meet Peter again and drink beer in the brewery. We walk around but knees and ankles have trouble and we think there are to many people.
After 4 nights we take the bus to El calafate but we continue to Rio Gallegos and Puerto Madryn. Yes we skip the south because we think carretera Austral was amazing, we Will return in 6-7 years time but we won't spoil our pristine experience.
We are now in Puerto Madryn, thats for our next report.

Love and kisses,
KEBT