16de reisverslag
Blijf op de hoogte en volg familie
25 Mei 2014 | Tanzania, Zanzibar
Hi, friends, last part again in English from Karin
In het Chobe National Park hadden een groep apen onze tent als springkussen gebruikt. De ondergrond voor onze tent bestond uit een roodachtig zand ipv gras en de pootafdrukken en glijsporen van de apen hadden onze tent behoorlijk vervuild. Gelukkig hadden de tentstokken het gehouden en hadden ze niet in de tent zitten bijten. 's middags bij de lunch schoof er nog een zandslang (wel giftig maar niet dodelijk) over het terras voorbij ons en bleef in de buurt liggen, we bleven daar gewoon zitten maar hielden tijdens de lunch wel oog op zijn bewegingen, weer eens wat anders.
Woensdag 7 mei opgeruimd en ingepakt vertrekken we om 10 uur met een taxi naar de grens met Zambia, welke uit een rivier bestaat. Eerst uitchecken bij de grenspost van Botswana, vervolgens met een gratis (hoe is het mogelijk?) ferry naar de overkant en daar gelijk de grenspost van Zambia door. Het benodigde visum kost 80 dollar pp maar gelukkig zijn de jongens hiervan vrijgesteld. Aan de kant van Botswana had Karin al wat geld gewisseld en informatie ingewonnen over de taxitarieven aan de ander kant, dit was nodig omdat er een mannetje met ons meeliep die iedere keer met verschillende bedragen op de proppen kwam. Vanuit de Lonely Planet wisten we dat er voor een taxi 60 dollar gevraagd werd naar onze bestemming Livingstone, als je een goede prijs kon bedingen zou dit 40 dollar zijn. We hebben uiteindelijk een taxi voor 24 dollar (tarief voor localen) en 'ons' mannetje is boos ondanks dat hij het zelf niet goed uitonderhandeld heeft, we hebben genoeg van hem en schepen hem af met 2 dollar.
Livingstone (vernoemd naar David Livingstone, ontdekkingsreiziger) ligt aan de Zambiaanse kant van de Victoria watervallen. Dit plaatsje is gelukkig een stuk relaxeder dan de andere kant en hebben we de eerste kennismaking met de uitermate vriendelijke bevolking. We zitten in een echt backpackers hostel genaamd Jollyboys, bar; zwembad en zitkuilen. Vele leuke reizigers en goede gesprekken. De jongens zijn erg vermoeid en hangen 2 dagen lang in de kussens met hun ipad, ze zijn zelfs niet bereid om de watervallen te bezoeken. Karin en ik hobbelen heel wat af in het stadje en bezoeken vrijdag de watervallen, deze kant is mooier maar door het stuifwater zijn delen van de watervallen niet te zien en zijn we in no-time zeiknat. Toch blij dat we ze bezocht hebben want het blijft indrukwekkend!
Zaterdag de 10 de zitten we weer in de bus op weg naar de hoofdstad Lusaka, helaas was de trein niet mogelijk en vertoeven we 8,5 uur in een bus met 5 ipv 4 stoelen per rij wat inhoud dat de stoelen nogal smal zijn. Aangekomen worden we opgehaald door Geke. Geke is een vriendin van Petra en ondanks dat ze hier woont hebben we haar een aantal malen ontmoet in NL. Verrassend genoeg verblijven we niet bij haar maar bij haar vriend Harry (die wij nog niet kenden), hij woont buiten de stad en heeft een lullig landgoedje van 2 hectare en een kast van een huis (450 m2 woonoppervlak) met zwembad. We werden zeer prettig ontvangen en voelde ons gelijk thuis. We genieten 2 dagen van de rust en het gezelschap.
Dinsdag 13 mei gaan we weer op pad. 's Morgens eerst 4 uur met de bus naar Kapiri waar we eindelijk op de lang gehoopte trein zullen stappen. We reizen liever per trein dan per bus maar dit was nog eerder niet mogelijk. We verheugen ons op een treinreis van 50 uur helemaal naar Dar Es Salaam aan de kust in Tanzania. Bij aankomst op het station moeten we een flinke teleurstelling verwerken als blijkt dat de trein alleen maar tot aan de grens rijdt, het treinpersoneel in Tanzania staakt namelijk omdat ze al 3 maanden geen salaris hebben ontvangen. We nemen even zo goed de trein waar we met ons vieren een eigen slaapcompartiment hebben. We trekken op met de andere witten in de trein; een Australisch paar; een Zwitsers/Duits paar en een Ierse jongen. Aan boord bevindt zich ook een bar en een restaurantje en hebben we 'roomservice', helemaal top!
We hebben genoten van de treinreis en de overnachting ook al was de rit behoorlijk hobbelig. We arriveren woensdagmiddag om 1 uur bij de grens, stuk lopen naar de grensposten en 1,5 uur later staan we in Tanzania ons 20 ste land van de reis. We blijven als witte groep even bij elkaar en onderhandelen een goede prijs voor de minibus die ons naar Mbeya gaat brengen, 2,5 uur verderop. We worden de bus in gedirigeerd en moeten onze bagage op de achterbank zetten omdat er geen andere bagageruimte beschikbaar is. Tijdens de rit wordt bij de Duitse jongen (Sebastiaan) bijna zijn portemonnee gerold door zijn buurman die een zwaarlijvige grote man is, Sebastiaan spreekt hem hierop aan maar de man blijft stoïcijns en stapt even later uit.
Bij aankomst bij het busstation moeten we afrekenen en blijkt dat we een veel hoger bedrag moeten betalen dan afgesproken omdat we de achterbank in gebruik hadden voor de bagage. De meeste van ons zijn met bagage dan al snel de bus uit inclusief de jongens en ik als er een gevecht ontstaat als Karin haar spullen wil pakken, ze wordt ruw tegen de stoel aangedrukt maar verweert zich kranig. Als de buschauffeur dan ook nog weg wil rijden moet ik snel een keuze maken. Ik laat de jongens alleen bij de bagage en sprint de bus weer in, met opgeheven vuist en schreeuwend zorg ik dat de chauffeur stopt, hij was heel dichtbij een klap in zijn gezicht. We proberen te onderhandelen maar komen er niet uit, inmiddels bemoeien zich vele mensen met het gebeuren en zijn de eerder gemaakte afspraken blijkbaar niet meer van toepassing. Er zit nog maar een ding op en dat is naar de politie. Gelukkig zit de post aan de andere kant van het plein en blijven de andere buitenlanders bij de jongens. De 2 politieagenten horen het verhaal aan maar zijn duidelijk op de hand van de busmensen, na een uur heen en weer gepraat en zo af en toe wat scheldwerk betalen we uiteindelijk ruim de helft extra om de laatste 2 bagagestukken terug te krijgen.
Nog helemaal van slag checken we in in een hostel in de buurt en hebben een eenvoudige maaltijd om de hoek. Als ik later op de avond weer wat ben bijgetrokken loop ik terug naar de politiepost waar de beide agenten buiten staan. Ik vertel ze dat ik me beroofd voel en vraag ze waarom ze als politie dieven helpen, ze weten geen antwoord te geven en als ik ze verder beschuldig durven ze me niet meer aan te kijken. Vele mensen hebben dit gehoord en ik loop opgelucht terug naar het hostel.
De volgende dag vertrekken we vroeg van hetzelfde busstation naar Iringa. Bij het kopen van de tickets hadden we nog geïnformeerd of we niet weer extra hoefde te betalen voor de bagage, er werd ons verzekerd dat dit niet het geval was. Helaas moesten we bij instappen van de bus toch weer extra betalen voor de bagage, ik schiet uit mijn slof en het mannetje vertrekt vervolgens zonder betaling en de bus vertrekt gewoon. Zittend in de bus die er 7,5 uur over doet hebben we ons serieus af zitten vragen of we dit land niet zo snel mogelijk moesten verlaten, we besluiten om het af te laten hangen van de sfeer in Iringa.
Het gedrang en getrek op het busstation geeft nog geen prettig gevoel, gelukkig hebben we een zeer vriendelijke taxichauffeur die ons voor de verandering eens niet probeerde af te zetten. Iringa is een prettig stadje met een ontspannen sfeer, we beginnen weer wat bij te trekken. We vertoeven in een hostel met winkel en restaurant wat gerund wordt door doven en slechthorende, ook hier hangt een prettig sfeertje en we besluiten toch door te reizen. Vlak bij de stad ligt een National Park en gaan dit bezoeken op aanraden van onze duitstalige vrienden Dora en Sebastiaan. We boeken 's middags gelijk een 2 daagse Safari naar dit betrekkelijk onbekende park genaamd Ruaha.
De volgende morgen worden we opgehaald door onze chauffeur annex gids voor de komende twee dagen. In Afrika schijnen namen als Chaka Zulu allang niet meer bij de tijd te zijn, eerst hadden we al een Engelbert en nu heet onze gids Alfons. Niet bepaald namen die ik bij een zwarte man zou verwachten. Het is 2,5 uur rijden naar de entree van het park en we zitten in een Defender met een vreemdsoortige dakkonstruktie die deels open kan. We zullen deze nacht in het park verblijven in een soort Lodge maar zullen daar pas later die dag inchecken.
We beginnen met de eerste zgn Gamedrive, het rondrijden in het park op zoek naar wild. In de eerste 2 uur zien we alweer het hele scala aan dieren, geweldig! Nieuw is de Masai Giraf (de mooiste van de bijna 10 soorten); de zwartrug Jakhals en een groepje Gazellen. Hetgeen wat opvalt is dat er door de droogte overal in het park brandhaarden zijn, de meeste op natuurlijke basis en sommige gecontroleerd aangestoken om een corridor te vormen tussen grote brandhaarden en bebouwing. Halverwege de middag checken we in in onze Lodge die op een heuvel ligt, we zijn de enige gasten en er hangen 5 'Rangers' rond die schijnbaar weinig uitvoeren. We hebben ons eigen huisje met aan de achterkant een fantastisch zicht op het dal, werkelijk ongelofelijk!
Later die middag de tweede Gamedrive, wederom een genot met alles wat we zien. Het landschap hier is wisselend en verschilt ook duidelijk van de 3 eerdere parken die we bezocht hebben. Hier vinden we vlaktes die we kennen uit documentaires, goudgele graslanden met groepjes Acacia bomen, dikke baobab's en grazende Giraffen; Impala's; Zebra's en Olifanten. We hebben tot nu toe al veel gezien aan wildleven maar zijn op het lijstje van de zgn Big Five (Olifant; Neushoorn; Buffel; Leeuw en Luipaard) nog niet zo goed bedeeld, ja, de olifant en de buffel die we dan ook wel in overvloed hebben mogen zien. Aan het eind van de drive schrikken we op door een leeuw die vlak naast de weg een dutje ligt te doen, even verderop ligt een groep van 7 en even daar voorbij nog 2. Een familie van 10 leeuwen met 2 grote mannetjes; 3 vrouwtjes en 5 jongeren. We staan naast de groep van 7, nog geen 2 meter van ze vandaan, ze luieren en kijken af en toe met een half oog naar ons. Super om dit te mogen zien!
Na een eenvoudige maaltijd in de nederzetting worden we in ons kamp door een Ranger met een AK 47 naar onze Lodge gebracht en genieten op ons dakterrasje nog even van alle geluiden en bewegingen. Om 6.45 uur de volgende ochtend staan we weer klaar voor de afsluitende Gamedrive. Fantastisch om over dit landschap de zon op te zien komen. Deze rit zien we voor het eerst een groepje Elanden, niet te vergelijken met de Europese Eland maar wel het grootste hertensoort in Afrika, dezelfde rit zien we ook het kleinste hertensoort de Dikdik, nog geen 60 cm groot, vlak naast de weg en ons alleen maar verbaast aankijkend, geweldig. Voordat we naar de uitgang van het park gaan, komen we in een droge rivierbedding nog een (wederom) slaperige groep van 5 leeuwen tegen, hoe mooi kan een afsluiting zijn?
Terug in Iringa zijn we weer terug in ons vertrouwde hostel, zondag is een rare dag want er blijken geen andere gasten te zijn en ook management en personeel blijkt grotendeels afwezig. Maandagochtend vroeg vertrekken we weer met een ontbijtpakket in een doos naar de bus richting Dar Es Salaam. Nog eens 9 uur in de bus waarvan een uur door een National Park, bizar om te zien dat een drukke snelweg door een natuurpark loopt en er ook nog eens een groep van bijna 20 Giraffen; 100 Impala's en 20 Zebra's vlak bij de weg staan.
Aangekomen in Dar maken we weer hetzelfde mee als in de rest van Tanzania, 10 tallen zgn Flycatchers (vliegenvangers), mannetjes die je opdringerig proberen te 'helpen', geven ons niet bepaald een prettig gevoel. We weten ons te ontworstelen en laten ons per taxi naar de Ymca brengen, goedkoop maar ook wel sjabbie. Behoorlijk gesloopt vroeg gaan slapen. De volgende dag na het ontbijt gaat Karin op pad om bij een Atm geld te halen maar komt onverricht ter zake terug omdat ze zich niet veilig voelt, dit hebben we op onze reis nog niet eerder meegemaakt! Tanzania is duidelijk niet ons land, mensen hier zijn niet zomaar onvriendelijk maar gewoon afgunstig, ze zien ons als een wandelende geldzak.
We gaan 's morgens op weg naar de bootterminal, we hebben nog geen kaartjes maar willen naar Zanzibar, onze uiteindelijk bestemming. Bij het verkrijgen van een bootticket is het weer de gebruikelijke puinhoop, 100 man die je willen helpen en het allemaal beter weten. We komen in een kantoortje terecht maar bij de onderhandelingen veranderd de eigenaar voortdurend van prijs en is duidelijk te onbetrouwbaar om zaken mee te doen, tot grote ontsteltenis van hem en de mannetjes buiten verlaten wij zijn kantoor en doen in een kantoortje verderop wel zaken, ook nog eens een stuk goedkoper (maar duidelijk ook nog teveel). We zitten om half 10 enigszins gestrest op de boot voor 2,5 uur naar eiland Zanzibar.
Zanzibar is een redelijk groot eiland voor de kust van Tanzania, lang geleden een belangrijke doorvoer haven van slaven en tot 1964 in handen van de Sultan van Oman. Het is hier een rare combinatie van Arabieren en donkere oorspronkelijke bewoners, zwaar islamitisch compleet met Shouks en burka's. We hebben een prettig hostel gevonden (ook weer op aanraden van andere reizigers) en zijn de enige gasten op dit moment, we weten dan ook de prijs voor de komende 5 nachten van 120 naar 60 dollar voor 2 kamers te drukken. Het personeel is uitermate prettig en geeft ons daardoor weer een goed gevoel, dit is duidelijk een ander stukje Tanzania, ook al worden we hier op straat ook regelmatig lastig gevallen door de flycatchers.
Onze planning is om hier tot volgende week dinsdag (27 mei) te blijven, de boot terug te nemen naar Dar en 's middags op de trein te stappen (staking is opgelost) naar het klote stadje Mbeya, helaas, we hebben geen ander mogelijk om onze tocht door te zetten naar Malawi. In Malawi willen we een aantal dagen verblijven aan het grote meer waar we ook weer een wederzien gaan hebben met het Engelse gezin van Bill en Kirstie die we eerder al ontmoette in Panama en later in Colombia. Daarna terug naar Zambia en via Luangwe NP terug naar Lusaka. Nog even verblijven bij Geke en Harry en onze achtergelaten spullen ophalen en dan de laatste busreis terug naar Johannesburg. De planning is om de laatste 3 weken een auto te huren en in Zuid- Afrika rond te toeren alvorens terug naar huis te komen.
Groetjes en kusjes,
KEBT
We left Botswana after only visiting Chobe. But travelling is making choices. We had some info on the bordercrossing and decided to take the risk of traveling by public transport instead of the expensive transfer. A taxi brought us to the border where a lot of people wanted to "help" us. One guy had a taxi on the other site and we try to get his rate clear. He confuses us by using pula, dollar and kwacha. He insists we change money. Because he confuses the price from 24 to 50 dollar I decide to ask a lady about the rate for ferry and taxi. She wants to help and I change 50$ what at least would be enough. We want to give the taxidriver (who has no taxi after all) some money but he wants it all because he expected money on exchange and for the taxi.
Livingstone is much more of a town than Victoria falls so it does not feel like we are a walking wallet. We check in in a backpackers hostel, we get our own family dorm.
We walk arround town to inquire about the train, do some shopping and ofcourse visit the falls. This time we really get soaked. All of this without the boys who enjoy wifi in the big lounge area.
Everyone advices us not to take the train. The sleepers are only due in 3 months so we take a bus, one row is 2-3 seats so they made the chairs a bit smaller.
When we arrive in Lusaka we find Geke waiting for us. Geke is a friend of our friend Petra. We can stay in the house of her friend, Harry. We immediately feel at ease here. He has a very special house and a lot of space arround it. We only leave his compound to arrange traintickets, buy bustickets combined with some shopping. We can leave some things behind (thermal etc) because we are going to make a loop.
On tuesday we take an early bus to Kapiri Moshi where the train leaves for Dar es Salaam. Unfortunately the workers in Tanzania started to strike because of outstanding salaries of 3 months. So we can only go to the border. The train is nice it has a bar and a restaurant coach and they do roomservice. Ofcourse it takes a long time but we are not in a hurry. The last part we have to walk to the border, where they have an atm so we can avoid the exchange. Everything goes quite smoothly. After waiting for our visa we try to get a minibus. It is very confusing atmosfere there are a lot of "helpers" involved and they pretend to be in a rush. It makes a simple boarding of a minivan something hectic. When we arrive they want more money and the driver suddenly can not speak english. The other travellers manage to get out but I'm stuck with the last 2 items and one guy pushes me against the seat. The driver wants to drive of, so Erik jumps back in and forces him to stop. Finally they agree to go to the police. The police listens but say just pay the money and you get your luggage back. Finally we pay halve of it and leave. The other travellers found a quiet helper, who brought us to the hotel, went with us to buy bustickets and joined us for dinner. Ofcourse this is also one of the so called flycatchers but he does not confuse the situation.
Next day we travel to Iringa a highland town. We accept a taxiride to get out of the busstation although it is maybe 10 minutes walk. We arrange a safari to Ruaha and check into a hostal with deaf workers. It has a quiet atmosphere and nice balcony.
Next day our safari vehicle brings us to the park. Already before the entrance we see masai giraffes. We make a nice gamedrive and check in to our family cottage. We get a late game drive and manage to find Lions, a family of 10 WOW! The light is special giving the fields a golden color, complete with Acaciatrees and Baobab, giraffes, elefants, impalas and zebras make the expected Africa image complete.
We eat together in the headquarters canteen, because it is to quiet to open the diningroom in the lodge. Next day we go for an early drive (dikdik and elands), have breakfast and go for the finishing gamedrive and we see 5 lions a bit further in a dry riverbed. 24 hours after entering the NP we leave for Iringa.
We check in to the same hostal and stay an extra night before we head to Dar. After 3 hours in the bus we pass through a NP. It is a nice flat field with acaciatrees and big groups of elefants, zebras and giraffes and an even bigger herd of impalas. And all of that visible from the highway.
In Dar the usual hectic starts and we negotiate a price with a taxidriver. We choose a very simple hostal conveniently close to the ferry. Beds are good and clean, they provide breakfast and additional drinks lunch and dinner. We arrived to late to buy ferry tickets, so in the morning Erik joins me to the atm (it just did not feel oke on my own) and we head for the ferry. Stupid us we realy beleave someone is directing us to the right counter instead we are in an office where the "game" on confusing tourist start. After hearing many different rates and wanting us to hurry up, we leave the office and buy somewhere else. We wait quit some time in the boarding area and in the harbour due to a big vessel entering the harbour.
On Zanzibar we are escorted to our hostal, our new Mbeya friends adviced us to go. It is nice, staff is nice only bargain hard. Stonetown is special with soukhs, market and historic feel.
On zanzibar we do a spicetour to a comunal spicefarm. Very special to see how ginger, cinnamom, cardamom, vanilla, lemon grass, coriander, nutmeg/mace, sweet potato, cassava etc. grows. We also get a lot of fruit to taste. We visit an old palace.
We go diving, the boys and I 1 dive and Erik goes for 2.
On the boat with the divecompany, with breakfast in our hostal and on the market we get to taste local fingerfood.
We stay 6 nights because we want to take the train on Tuesday. Unfortunately we learn on friday that the strike is still ongoing. Instead we book a flight to Mbeya on tuesday, not quit confident that we avoid the hassel. The day after we are going to lake Malawi to meet bill and his family again (panama/colombia). Travel further to zambian South luangwa to arrive back in Lusaka. The 3 remaining weeks we want to travel by car around South Africa!
Greetings and kisses,
KEBT
In het Chobe National Park hadden een groep apen onze tent als springkussen gebruikt. De ondergrond voor onze tent bestond uit een roodachtig zand ipv gras en de pootafdrukken en glijsporen van de apen hadden onze tent behoorlijk vervuild. Gelukkig hadden de tentstokken het gehouden en hadden ze niet in de tent zitten bijten. 's middags bij de lunch schoof er nog een zandslang (wel giftig maar niet dodelijk) over het terras voorbij ons en bleef in de buurt liggen, we bleven daar gewoon zitten maar hielden tijdens de lunch wel oog op zijn bewegingen, weer eens wat anders.
Woensdag 7 mei opgeruimd en ingepakt vertrekken we om 10 uur met een taxi naar de grens met Zambia, welke uit een rivier bestaat. Eerst uitchecken bij de grenspost van Botswana, vervolgens met een gratis (hoe is het mogelijk?) ferry naar de overkant en daar gelijk de grenspost van Zambia door. Het benodigde visum kost 80 dollar pp maar gelukkig zijn de jongens hiervan vrijgesteld. Aan de kant van Botswana had Karin al wat geld gewisseld en informatie ingewonnen over de taxitarieven aan de ander kant, dit was nodig omdat er een mannetje met ons meeliep die iedere keer met verschillende bedragen op de proppen kwam. Vanuit de Lonely Planet wisten we dat er voor een taxi 60 dollar gevraagd werd naar onze bestemming Livingstone, als je een goede prijs kon bedingen zou dit 40 dollar zijn. We hebben uiteindelijk een taxi voor 24 dollar (tarief voor localen) en 'ons' mannetje is boos ondanks dat hij het zelf niet goed uitonderhandeld heeft, we hebben genoeg van hem en schepen hem af met 2 dollar.
Livingstone (vernoemd naar David Livingstone, ontdekkingsreiziger) ligt aan de Zambiaanse kant van de Victoria watervallen. Dit plaatsje is gelukkig een stuk relaxeder dan de andere kant en hebben we de eerste kennismaking met de uitermate vriendelijke bevolking. We zitten in een echt backpackers hostel genaamd Jollyboys, bar; zwembad en zitkuilen. Vele leuke reizigers en goede gesprekken. De jongens zijn erg vermoeid en hangen 2 dagen lang in de kussens met hun ipad, ze zijn zelfs niet bereid om de watervallen te bezoeken. Karin en ik hobbelen heel wat af in het stadje en bezoeken vrijdag de watervallen, deze kant is mooier maar door het stuifwater zijn delen van de watervallen niet te zien en zijn we in no-time zeiknat. Toch blij dat we ze bezocht hebben want het blijft indrukwekkend!
Zaterdag de 10 de zitten we weer in de bus op weg naar de hoofdstad Lusaka, helaas was de trein niet mogelijk en vertoeven we 8,5 uur in een bus met 5 ipv 4 stoelen per rij wat inhoud dat de stoelen nogal smal zijn. Aangekomen worden we opgehaald door Geke. Geke is een vriendin van Petra en ondanks dat ze hier woont hebben we haar een aantal malen ontmoet in NL. Verrassend genoeg verblijven we niet bij haar maar bij haar vriend Harry (die wij nog niet kenden), hij woont buiten de stad en heeft een lullig landgoedje van 2 hectare en een kast van een huis (450 m2 woonoppervlak) met zwembad. We werden zeer prettig ontvangen en voelde ons gelijk thuis. We genieten 2 dagen van de rust en het gezelschap.
Dinsdag 13 mei gaan we weer op pad. 's Morgens eerst 4 uur met de bus naar Kapiri waar we eindelijk op de lang gehoopte trein zullen stappen. We reizen liever per trein dan per bus maar dit was nog eerder niet mogelijk. We verheugen ons op een treinreis van 50 uur helemaal naar Dar Es Salaam aan de kust in Tanzania. Bij aankomst op het station moeten we een flinke teleurstelling verwerken als blijkt dat de trein alleen maar tot aan de grens rijdt, het treinpersoneel in Tanzania staakt namelijk omdat ze al 3 maanden geen salaris hebben ontvangen. We nemen even zo goed de trein waar we met ons vieren een eigen slaapcompartiment hebben. We trekken op met de andere witten in de trein; een Australisch paar; een Zwitsers/Duits paar en een Ierse jongen. Aan boord bevindt zich ook een bar en een restaurantje en hebben we 'roomservice', helemaal top!
We hebben genoten van de treinreis en de overnachting ook al was de rit behoorlijk hobbelig. We arriveren woensdagmiddag om 1 uur bij de grens, stuk lopen naar de grensposten en 1,5 uur later staan we in Tanzania ons 20 ste land van de reis. We blijven als witte groep even bij elkaar en onderhandelen een goede prijs voor de minibus die ons naar Mbeya gaat brengen, 2,5 uur verderop. We worden de bus in gedirigeerd en moeten onze bagage op de achterbank zetten omdat er geen andere bagageruimte beschikbaar is. Tijdens de rit wordt bij de Duitse jongen (Sebastiaan) bijna zijn portemonnee gerold door zijn buurman die een zwaarlijvige grote man is, Sebastiaan spreekt hem hierop aan maar de man blijft stoïcijns en stapt even later uit.
Bij aankomst bij het busstation moeten we afrekenen en blijkt dat we een veel hoger bedrag moeten betalen dan afgesproken omdat we de achterbank in gebruik hadden voor de bagage. De meeste van ons zijn met bagage dan al snel de bus uit inclusief de jongens en ik als er een gevecht ontstaat als Karin haar spullen wil pakken, ze wordt ruw tegen de stoel aangedrukt maar verweert zich kranig. Als de buschauffeur dan ook nog weg wil rijden moet ik snel een keuze maken. Ik laat de jongens alleen bij de bagage en sprint de bus weer in, met opgeheven vuist en schreeuwend zorg ik dat de chauffeur stopt, hij was heel dichtbij een klap in zijn gezicht. We proberen te onderhandelen maar komen er niet uit, inmiddels bemoeien zich vele mensen met het gebeuren en zijn de eerder gemaakte afspraken blijkbaar niet meer van toepassing. Er zit nog maar een ding op en dat is naar de politie. Gelukkig zit de post aan de andere kant van het plein en blijven de andere buitenlanders bij de jongens. De 2 politieagenten horen het verhaal aan maar zijn duidelijk op de hand van de busmensen, na een uur heen en weer gepraat en zo af en toe wat scheldwerk betalen we uiteindelijk ruim de helft extra om de laatste 2 bagagestukken terug te krijgen.
Nog helemaal van slag checken we in in een hostel in de buurt en hebben een eenvoudige maaltijd om de hoek. Als ik later op de avond weer wat ben bijgetrokken loop ik terug naar de politiepost waar de beide agenten buiten staan. Ik vertel ze dat ik me beroofd voel en vraag ze waarom ze als politie dieven helpen, ze weten geen antwoord te geven en als ik ze verder beschuldig durven ze me niet meer aan te kijken. Vele mensen hebben dit gehoord en ik loop opgelucht terug naar het hostel.
De volgende dag vertrekken we vroeg van hetzelfde busstation naar Iringa. Bij het kopen van de tickets hadden we nog geïnformeerd of we niet weer extra hoefde te betalen voor de bagage, er werd ons verzekerd dat dit niet het geval was. Helaas moesten we bij instappen van de bus toch weer extra betalen voor de bagage, ik schiet uit mijn slof en het mannetje vertrekt vervolgens zonder betaling en de bus vertrekt gewoon. Zittend in de bus die er 7,5 uur over doet hebben we ons serieus af zitten vragen of we dit land niet zo snel mogelijk moesten verlaten, we besluiten om het af te laten hangen van de sfeer in Iringa.
Het gedrang en getrek op het busstation geeft nog geen prettig gevoel, gelukkig hebben we een zeer vriendelijke taxichauffeur die ons voor de verandering eens niet probeerde af te zetten. Iringa is een prettig stadje met een ontspannen sfeer, we beginnen weer wat bij te trekken. We vertoeven in een hostel met winkel en restaurant wat gerund wordt door doven en slechthorende, ook hier hangt een prettig sfeertje en we besluiten toch door te reizen. Vlak bij de stad ligt een National Park en gaan dit bezoeken op aanraden van onze duitstalige vrienden Dora en Sebastiaan. We boeken 's middags gelijk een 2 daagse Safari naar dit betrekkelijk onbekende park genaamd Ruaha.
De volgende morgen worden we opgehaald door onze chauffeur annex gids voor de komende twee dagen. In Afrika schijnen namen als Chaka Zulu allang niet meer bij de tijd te zijn, eerst hadden we al een Engelbert en nu heet onze gids Alfons. Niet bepaald namen die ik bij een zwarte man zou verwachten. Het is 2,5 uur rijden naar de entree van het park en we zitten in een Defender met een vreemdsoortige dakkonstruktie die deels open kan. We zullen deze nacht in het park verblijven in een soort Lodge maar zullen daar pas later die dag inchecken.
We beginnen met de eerste zgn Gamedrive, het rondrijden in het park op zoek naar wild. In de eerste 2 uur zien we alweer het hele scala aan dieren, geweldig! Nieuw is de Masai Giraf (de mooiste van de bijna 10 soorten); de zwartrug Jakhals en een groepje Gazellen. Hetgeen wat opvalt is dat er door de droogte overal in het park brandhaarden zijn, de meeste op natuurlijke basis en sommige gecontroleerd aangestoken om een corridor te vormen tussen grote brandhaarden en bebouwing. Halverwege de middag checken we in in onze Lodge die op een heuvel ligt, we zijn de enige gasten en er hangen 5 'Rangers' rond die schijnbaar weinig uitvoeren. We hebben ons eigen huisje met aan de achterkant een fantastisch zicht op het dal, werkelijk ongelofelijk!
Later die middag de tweede Gamedrive, wederom een genot met alles wat we zien. Het landschap hier is wisselend en verschilt ook duidelijk van de 3 eerdere parken die we bezocht hebben. Hier vinden we vlaktes die we kennen uit documentaires, goudgele graslanden met groepjes Acacia bomen, dikke baobab's en grazende Giraffen; Impala's; Zebra's en Olifanten. We hebben tot nu toe al veel gezien aan wildleven maar zijn op het lijstje van de zgn Big Five (Olifant; Neushoorn; Buffel; Leeuw en Luipaard) nog niet zo goed bedeeld, ja, de olifant en de buffel die we dan ook wel in overvloed hebben mogen zien. Aan het eind van de drive schrikken we op door een leeuw die vlak naast de weg een dutje ligt te doen, even verderop ligt een groep van 7 en even daar voorbij nog 2. Een familie van 10 leeuwen met 2 grote mannetjes; 3 vrouwtjes en 5 jongeren. We staan naast de groep van 7, nog geen 2 meter van ze vandaan, ze luieren en kijken af en toe met een half oog naar ons. Super om dit te mogen zien!
Na een eenvoudige maaltijd in de nederzetting worden we in ons kamp door een Ranger met een AK 47 naar onze Lodge gebracht en genieten op ons dakterrasje nog even van alle geluiden en bewegingen. Om 6.45 uur de volgende ochtend staan we weer klaar voor de afsluitende Gamedrive. Fantastisch om over dit landschap de zon op te zien komen. Deze rit zien we voor het eerst een groepje Elanden, niet te vergelijken met de Europese Eland maar wel het grootste hertensoort in Afrika, dezelfde rit zien we ook het kleinste hertensoort de Dikdik, nog geen 60 cm groot, vlak naast de weg en ons alleen maar verbaast aankijkend, geweldig. Voordat we naar de uitgang van het park gaan, komen we in een droge rivierbedding nog een (wederom) slaperige groep van 5 leeuwen tegen, hoe mooi kan een afsluiting zijn?
Terug in Iringa zijn we weer terug in ons vertrouwde hostel, zondag is een rare dag want er blijken geen andere gasten te zijn en ook management en personeel blijkt grotendeels afwezig. Maandagochtend vroeg vertrekken we weer met een ontbijtpakket in een doos naar de bus richting Dar Es Salaam. Nog eens 9 uur in de bus waarvan een uur door een National Park, bizar om te zien dat een drukke snelweg door een natuurpark loopt en er ook nog eens een groep van bijna 20 Giraffen; 100 Impala's en 20 Zebra's vlak bij de weg staan.
Aangekomen in Dar maken we weer hetzelfde mee als in de rest van Tanzania, 10 tallen zgn Flycatchers (vliegenvangers), mannetjes die je opdringerig proberen te 'helpen', geven ons niet bepaald een prettig gevoel. We weten ons te ontworstelen en laten ons per taxi naar de Ymca brengen, goedkoop maar ook wel sjabbie. Behoorlijk gesloopt vroeg gaan slapen. De volgende dag na het ontbijt gaat Karin op pad om bij een Atm geld te halen maar komt onverricht ter zake terug omdat ze zich niet veilig voelt, dit hebben we op onze reis nog niet eerder meegemaakt! Tanzania is duidelijk niet ons land, mensen hier zijn niet zomaar onvriendelijk maar gewoon afgunstig, ze zien ons als een wandelende geldzak.
We gaan 's morgens op weg naar de bootterminal, we hebben nog geen kaartjes maar willen naar Zanzibar, onze uiteindelijk bestemming. Bij het verkrijgen van een bootticket is het weer de gebruikelijke puinhoop, 100 man die je willen helpen en het allemaal beter weten. We komen in een kantoortje terecht maar bij de onderhandelingen veranderd de eigenaar voortdurend van prijs en is duidelijk te onbetrouwbaar om zaken mee te doen, tot grote ontsteltenis van hem en de mannetjes buiten verlaten wij zijn kantoor en doen in een kantoortje verderop wel zaken, ook nog eens een stuk goedkoper (maar duidelijk ook nog teveel). We zitten om half 10 enigszins gestrest op de boot voor 2,5 uur naar eiland Zanzibar.
Zanzibar is een redelijk groot eiland voor de kust van Tanzania, lang geleden een belangrijke doorvoer haven van slaven en tot 1964 in handen van de Sultan van Oman. Het is hier een rare combinatie van Arabieren en donkere oorspronkelijke bewoners, zwaar islamitisch compleet met Shouks en burka's. We hebben een prettig hostel gevonden (ook weer op aanraden van andere reizigers) en zijn de enige gasten op dit moment, we weten dan ook de prijs voor de komende 5 nachten van 120 naar 60 dollar voor 2 kamers te drukken. Het personeel is uitermate prettig en geeft ons daardoor weer een goed gevoel, dit is duidelijk een ander stukje Tanzania, ook al worden we hier op straat ook regelmatig lastig gevallen door de flycatchers.
Onze planning is om hier tot volgende week dinsdag (27 mei) te blijven, de boot terug te nemen naar Dar en 's middags op de trein te stappen (staking is opgelost) naar het klote stadje Mbeya, helaas, we hebben geen ander mogelijk om onze tocht door te zetten naar Malawi. In Malawi willen we een aantal dagen verblijven aan het grote meer waar we ook weer een wederzien gaan hebben met het Engelse gezin van Bill en Kirstie die we eerder al ontmoette in Panama en later in Colombia. Daarna terug naar Zambia en via Luangwe NP terug naar Lusaka. Nog even verblijven bij Geke en Harry en onze achtergelaten spullen ophalen en dan de laatste busreis terug naar Johannesburg. De planning is om de laatste 3 weken een auto te huren en in Zuid- Afrika rond te toeren alvorens terug naar huis te komen.
Groetjes en kusjes,
KEBT
We left Botswana after only visiting Chobe. But travelling is making choices. We had some info on the bordercrossing and decided to take the risk of traveling by public transport instead of the expensive transfer. A taxi brought us to the border where a lot of people wanted to "help" us. One guy had a taxi on the other site and we try to get his rate clear. He confuses us by using pula, dollar and kwacha. He insists we change money. Because he confuses the price from 24 to 50 dollar I decide to ask a lady about the rate for ferry and taxi. She wants to help and I change 50$ what at least would be enough. We want to give the taxidriver (who has no taxi after all) some money but he wants it all because he expected money on exchange and for the taxi.
Livingstone is much more of a town than Victoria falls so it does not feel like we are a walking wallet. We check in in a backpackers hostel, we get our own family dorm.
We walk arround town to inquire about the train, do some shopping and ofcourse visit the falls. This time we really get soaked. All of this without the boys who enjoy wifi in the big lounge area.
Everyone advices us not to take the train. The sleepers are only due in 3 months so we take a bus, one row is 2-3 seats so they made the chairs a bit smaller.
When we arrive in Lusaka we find Geke waiting for us. Geke is a friend of our friend Petra. We can stay in the house of her friend, Harry. We immediately feel at ease here. He has a very special house and a lot of space arround it. We only leave his compound to arrange traintickets, buy bustickets combined with some shopping. We can leave some things behind (thermal etc) because we are going to make a loop.
On tuesday we take an early bus to Kapiri Moshi where the train leaves for Dar es Salaam. Unfortunately the workers in Tanzania started to strike because of outstanding salaries of 3 months. So we can only go to the border. The train is nice it has a bar and a restaurant coach and they do roomservice. Ofcourse it takes a long time but we are not in a hurry. The last part we have to walk to the border, where they have an atm so we can avoid the exchange. Everything goes quite smoothly. After waiting for our visa we try to get a minibus. It is very confusing atmosfere there are a lot of "helpers" involved and they pretend to be in a rush. It makes a simple boarding of a minivan something hectic. When we arrive they want more money and the driver suddenly can not speak english. The other travellers manage to get out but I'm stuck with the last 2 items and one guy pushes me against the seat. The driver wants to drive of, so Erik jumps back in and forces him to stop. Finally they agree to go to the police. The police listens but say just pay the money and you get your luggage back. Finally we pay halve of it and leave. The other travellers found a quiet helper, who brought us to the hotel, went with us to buy bustickets and joined us for dinner. Ofcourse this is also one of the so called flycatchers but he does not confuse the situation.
Next day we travel to Iringa a highland town. We accept a taxiride to get out of the busstation although it is maybe 10 minutes walk. We arrange a safari to Ruaha and check into a hostal with deaf workers. It has a quiet atmosphere and nice balcony.
Next day our safari vehicle brings us to the park. Already before the entrance we see masai giraffes. We make a nice gamedrive and check in to our family cottage. We get a late game drive and manage to find Lions, a family of 10 WOW! The light is special giving the fields a golden color, complete with Acaciatrees and Baobab, giraffes, elefants, impalas and zebras make the expected Africa image complete.
We eat together in the headquarters canteen, because it is to quiet to open the diningroom in the lodge. Next day we go for an early drive (dikdik and elands), have breakfast and go for the finishing gamedrive and we see 5 lions a bit further in a dry riverbed. 24 hours after entering the NP we leave for Iringa.
We check in to the same hostal and stay an extra night before we head to Dar. After 3 hours in the bus we pass through a NP. It is a nice flat field with acaciatrees and big groups of elefants, zebras and giraffes and an even bigger herd of impalas. And all of that visible from the highway.
In Dar the usual hectic starts and we negotiate a price with a taxidriver. We choose a very simple hostal conveniently close to the ferry. Beds are good and clean, they provide breakfast and additional drinks lunch and dinner. We arrived to late to buy ferry tickets, so in the morning Erik joins me to the atm (it just did not feel oke on my own) and we head for the ferry. Stupid us we realy beleave someone is directing us to the right counter instead we are in an office where the "game" on confusing tourist start. After hearing many different rates and wanting us to hurry up, we leave the office and buy somewhere else. We wait quit some time in the boarding area and in the harbour due to a big vessel entering the harbour.
On Zanzibar we are escorted to our hostal, our new Mbeya friends adviced us to go. It is nice, staff is nice only bargain hard. Stonetown is special with soukhs, market and historic feel.
On zanzibar we do a spicetour to a comunal spicefarm. Very special to see how ginger, cinnamom, cardamom, vanilla, lemon grass, coriander, nutmeg/mace, sweet potato, cassava etc. grows. We also get a lot of fruit to taste. We visit an old palace.
We go diving, the boys and I 1 dive and Erik goes for 2.
On the boat with the divecompany, with breakfast in our hostal and on the market we get to taste local fingerfood.
We stay 6 nights because we want to take the train on Tuesday. Unfortunately we learn on friday that the strike is still ongoing. Instead we book a flight to Mbeya on tuesday, not quit confident that we avoid the hassel. The day after we are going to lake Malawi to meet bill and his family again (panama/colombia). Travel further to zambian South luangwa to arrive back in Lusaka. The 3 remaining weeks we want to travel by car around South Africa!
Greetings and kisses,
KEBT
-
10 Juni 2014 - 14:05
Petra:
Heel veel plezier in SA, leuk dat jullie al weer bijna terug zijn, en dat we jullie nog even zien. 12 juli sowieso vrijhouden !! en liefst ook nog een avondje borrelen van te voren.......
xxPetra
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
