7de reisverslag

Tikal vond het leuk om smiley's te gebruiken in de tekst van het 6de verslag, echter de weblog vond dit niet zo leuk en heeft de hele tekst daaronder weggelaten. Inmiddels staat het 6de verslag er weer kompleet op.

For our international friends there is a summary in English of the long dutch text at the end!

Tikal:
Na het vorige verslag zijn we 5 dagen lang op een zeilboot met 12 personen geweest. We zijn de eerste 3 dagen naar de eilanden van de San Blas geweest. We hebben veel gezwommen en gesnorkeld. Tijdens het snorkelen hebben we veel gezien, namelijk: koraalduivels, koffervissen, kreeften, en veel sardientjes. Op de boot vooral veel geluierd. De laatste ochtend toen we aan waren gekomen heb ik cake gekregen omdat ik jarig was. Vanaf Cartagena (waar we aankwamen) zijn we gelijk door gegaan naar Taganga een dorpje ten noorden van Santa Marta. Vanaf daar hebben we een 5 daagse hel tocht gemaakt naar de groene hel. Ik was te druk bezig met mijn koorts dat ik niet echt van het landschap en van de dieren heb kunnen genieten. Tot de volgende keer.

Boaz:
De vorige keer waren we op het punt om de bus in te gaan naar Portobello.
Vanaf Portobello hebben we 5 dagen gezeild van eiland naar eiland op weg naar Cartagena. Onderweg hebben we heel veel leuke dingen gedaan. We hebben bijvoorbeeld gesnorkeld, op stranden geluierd, gezwommen, gefrisbeed, gebaseball en gebowld. Tijdens het snorkelen hebben we ook heel wat gezien zoals lionfishes, kofferfish, lobsters, eagleray's en many sea lice. Op de laatste dag was het Tikal's verjaardag <|: ) hiep hiep HOERA!!! Daarna zijn we doorgegaan naar Taganga. vanaf daar een 5 dagen tour naar de Lost City gedaan. Het was echt vreselijk moeilijk en ik zou het nooit in mijn leven opnieuw willen doen.

Erik:
We zijn net terug van een zware tocht en de jongens hebben nog wat koorts (daarover later meer), daardoor zijn de stukjes van de jongens helaas een beetje (te) beperkt.

Zaterdag 26 okt. bussen we in 5 uurtjes van Panama City naar de kustplaats Portobelo. 's Avonds hebben we een bijeenkomst met de kapitein van onze boot en de andere 8 passagiers. Het zeilschip de 'Luka' is 56 foot (bijna17meter) heeft benedendeks 4 slaapvertrekken, een toilet, een keukentje en een salon/ eetkamer. Bovendeks de stuurhut, voordek en achterdek, 2 masten met achterzeil, grootzeil, voorzeil en fok. Achter de boot bungelt nog een kleine Zodiac (opblaasmotorboot?).

Onze kapitein was een Poolse dame genaamd Bea, die af en toe behoorlijk bitchie kon zijn en er was een bootsmaatje genaamd Ulices, een grote Panamese man die al het zware werk deed en een hondje (Jack Russel genaamd Wacek) met echte zeebenen. Bea's echtgenoot was 1,5 jaar geleden tijdens een zeiltocht overleden aan een hartaanval, toch zeilt ze nog steeds omdat het het enige leven is wat ze kent.

We zeilen met een geweldige groep, 3 jonge stellen en 2 vrienden. In de bus van Costa Rica naar Panama kwamen we al een Zweeds stel tegen die ook op deze boot zitten Per en Maya, verder zijn er Sonny en Alexa uit Australië met hun hond Josie, Lars en Jenny uit Engeland en Chris en Sean uit Australië. De onderlinge sfeer is geweldig en de reis voelt voor iedereen aan als een familiegebeuren.

Zondagavond laat vertrekken we, er staat weinig wind dus we varen de hele nacht op de motor, de zee is niet heel erg wild maar genoeg om zeeziek te worden, dus iedereen aan de pilletjes tegen zeeziekte. Als we de volgende ochtend wakker worden liggen we bij de eerste San Blas eilanden, een eilandengroep van ongeveer 350 eilandjes uitgestrekt langs de Panamese kust. Mooie witte stranden met palmbomen en een lichtblauwe kraakheldere zee. Heel vervelend!

Na een dagje luieren, snorkelen, eten en drinken, overnachten we aan boord. 's Avonds zitten we aan dek en zien een aantal Eagle Ray's een aantal rondjes rond de boot zwemmen. Karin en de jongens hebben de achterkajuit als slaapvertrek, er is slechts plek voor 3 dus ik slaap in principe op de riante bank in de salon. Deze avond is het weer rustig en liggen we stil dus er mag ook aan dek geslapen worden. Ik slaap in de hangmat die onder de giek van het achterzeil hangt en Tikal slaapt op een matje naast mij, helaas worden we halverwege de nacht benedendeks gejaagd door een opkomende storm.

Dinsdag vertrekken we wederom varend op de motor 4 uur naar de laatste eilanden voor de grote overtocht naar Colombia. Na fantastisch snorkelen eten we net als gisteren op een van de eilanden, BBQ en kampvuur, goed eten, voldoende drank en goed gezelschap. Woensdag hier ook lekker vertoeft tot 16 uur om vervolgens te beginnen aan de grote oversteek naar Cartagena. De gehele tocht staat bekend als 3 dagen paradijs en 2 dagen hel. De oversteek is 36 uur lang op volle zee, iedereen volgepropt met zeeziektepilletjes beginnen we aan de reis, nog steeds varend op de motor kantelen we alle kanten op. Met golven tussen de 2 en 5 meter die van alle kanten lijken te komen bonken we behoorlijk, dit is nog erger dan op een kameel zitten.

De volgend dag kunnen gelukkig ook het grootzeil, voorzeil en de fok erbij, nu zijn we echt aan het zeilen. De hele groep ligt aan dek om zoveel mogelijk frisse lucht te krijgen, niemand is echt ziek maar de meeste voelen zich niet helemaal lekker. Tikal en ik hebben nergens last van en ik geniet met volle teugen van deze ervaring. Donderdagnacht om 2 uur lopen we de haven binnen van Cartagena en word alles weer stil om ons heen. Na een goede nachtrust vieren we vrijdagmorgen 1 november Tikal zijn 12 de verjaardag, kompleet met chocoladecake en 12 kaarsjes.

Later de ochtend aan wal gebracht lopen we nog steeds te schommelen, dit duurde wel een paar uur voordat dat een beetje weg was. 's Avonds met de bemanning en de hele groep op een pleintje in de stad nog lekker na geborreld, adressen uitgewisseld en afscheid genomen. Voor mij was deze reis zeker 1 van de hoogtepunten van de afgelopen 3 maanden. Raar was wel dat we 28 okt. formeel Panama hebben verlaten en pas 1 nov. in Colombia zijn binnengekomen, dus we zijn 3 dagen in geen enkel land geweest.

Cartagena blijkt een fantastische stad te zijn, met veel pleintjes, muziek en een relaxede sfeer. Een oude ommuurde stad gebouwd door de Spanjaarden rond 1650, een oud gedeelte zonder ommuring waar alle backpackers hostels en restaurantjes liggen, een aantal vervallen arme wijken en een landtong met hoge moderne gebouwen ala Dubai en langs de rivier loopt een verdedigingslinie van 11 kilometer kompleet met een oud fort.

We verblijven hier een aantal dagen om bij te komen van de zeiltocht en uitgebreid de stad te verkennen. Dit gebeurde vooral door Karin en mij want de jongens hingen liever in het hotel rond. Zaterdagavond voor Tkal zijn verjaardag wat luxer uiteten geweest en een tochtje met paard/koets door de oude stad gemaakt. Zondag bij een reizend Engels gezin wezen eten, we hadden Bill, Kirsty en hun dochters Rebecca (9 jaar) en Hanna (7 jaar) eerder ontmoet in ons hotel in Panama City.

Maandag weer op pad, half uurtje taxi, 4 uurtjes bus en nog een half uurtje taxi en we komen aan in Taganga, een klein vissersstadje met 15.000 inwoners. Taganga ligt aan een baai maar heeft niet bepaald een mooi strand, gelukkig hebben we wel een prettig hostel met een klein zwembad en goed eten. We hebben voor deze plaats gekozen omdat het tegen het Tayrona National Park ligt en vanaf hier de beruchte trektocht naar de Ciudad Perdida (Verloren Stad) gemaakt kan worden. Dinsdag alles geregeld om woensdag te kunnen vertrekken.

Nou daar gaan we dan, met 2 kleine rugzakken eerst 4 uur in een kruising tussen een bus en jeep naar het dorpje Machete waar de tocht gaat beginnen. We hebben een plaatselijke gids met de bizarre naam Wilson en een kok genaamd Danilo, ons eten en drinken wordt op 2 paarden vervoert. Verder zit er in onze groep nog een Australisch meisje genaamd Erin. De eerste dag lopen we 3,5 uur naar het eerste kamp, lijkt niet lang maar was toch behoorlijk zwaar door de drukkende hitte en het continu stijgen en dalen. De gehele 5 dagen zal vrijwel alleen maar bergop en af zijn, nog geen 10% is enigszins vlak en we moeten behoorlijk wat riviertjes oversteken.

We komen eind van de middag aan in het eerste kamp waar we een goede maaltijd krijgen en slapen in hangmatten met muskietennet. Volgende dag weer op pad, deze keer 4 uurtjes en bereiken rond lunchtijd het tweede kamp, hier zijn stapelbedden met muskietennetten, best wel luxe eigenlijk. Als we net binnen zijn begint het behoorlijk te regenen, iets wat in het regenwoud en ook nog eens in het regenseizoen vrijwel dagelijks is. Door zweten, rivier oversteken en regen wordt alles zeiknat en niks wordt meer droog.

Dag 3 naar het derde kamp duurt 5 uur, Tikal wordt met koorts wakker maar weet met Paracetemol en op karakter de tocht te volbrengen. Eind van de tocht begint ook Boaz behoorlijk koorts te krijgen. Na de lunch storten beide mannen in bed (ook hier weer bedjes) en slapen de rest van de middag. Even eruit voor een klein beetje eten in de avond en voor de rest weer slapen. Voor de afwisseling regent het weer behoorlijk en hebben we inmiddels behoorlijk wat natte kleren.

Dag 4 word de zwaarste omdat we dan een behoorlijke rivier door moeten en vervolgens nog eens 1200 stenen treden omhoog moeten naar de stad, stad bezoeken en weer terug naar het kamp (4,5 uur), na de lunch dan nog 3,5 uur lopen terug naar kamp 2. De jongens staan allebei op met nog behoorlijke koorts, toch besloten om op pad te gaan, na een kwartiertje trekt Boaz het niet meer omdat hij ook behoorlijk pijn heeft in zijn gewrichten en keert terug naar het kamp om te slapen, erg sneu voor hem. Tikal trekt het wel en kan de verloren stad dus wel bezoeken. De stenen trap en de stad zelf is gebouwd en bewoond geweest tussen 200 en 700 na Chr. de overblijfselen zijn groots en zeer indrukwekkend.

Boaz opgehaald in kamp 3 en de tocht aangevangen naar kamp 2, Karin en ik al aardig gesloopt door gebrek aan conditie en ouderdom (?) en 2 sloffende jongetjes vechtend tegen de pijn en koorts. Gelukkig regent het deze middag slechts een klein beetje en arriveren we voor het donker in kamp 2. Klein beetje gegeten en om 7 uur al naar bed want morgen moeten we van kamp 2 via kamp 1 helemaal terug naar het dorpje.

De laatste dag is het met de jongens nog niet veel beter gesteld maar we hebben geen keus. Karin gaat het best en legt de tocht samen met Erin in een uurtje of 6 af, ik blijf bij de jongens en moet ze de laatste 2 uur behoorlijk peppen om de tocht te volbrengen, wij doen er uiteindelijk 7 uur over. Blij dat we het gehaald hebben maar we zijn allemaal compleet gesloopt! De zwaarste tocht die ik ooit heb gemaakt, onderweg vele malen helemaal stuk gezeten maar uiteindelijk kan ik nu na 2 dagen rust ook zeggen dat door het landschap, de rauwheid van de tocht, de schoonheid van de jungle en de rivieren en zeker ook de indrukwekkende stad het een van de mooiste tochten was. Helaas vrees ik dat de jongens hier iets anders over denken, gezien de omstandigheden.

We zijn inmiddels weer 3 dagen terug en hebben weinig gedaan. De spierpijnen beginnen wat weg te trekken en de jongens zijn nu gelukkig al een dag koortsvrij en goed herstellende. Morgen nog een dagje herstellen en vrijdag vliegen we naar Medellin, een vliegticket is vrijwel dezelfde prijs als een buskaartjes voor de 15 uur durende rit, dan maar vliegen!

From Panama city we took the bus to Portobelo. At captain Jack's hostel we met our captain (Bea from Poland) for the boat "Luka", 56 ft, 4 sails, to Cartagena Colombia. Also we met the other passengers 3 couples (Sweden, England and Australie) and 2 friends from Australie. The swedish couple we met already on the bus from Costa Rica to Panama. The next day in the evening we boarded the boat. There we also met Ulices the second man and the dog Wacek.
When we all were settled in it was time for "the pills" to avoid seasickness and to ensure some good night sleep.
In the morning we woke up amongst beautifull small bounty islands. 3 Days we spend on the Islands, bbq-ing, swimming, snorkeling, exploring, reading. The first anchor place was poluted by trash but the second anchor point was great.

After these relaxing days it was time to sail to Colombia, a 36 hours crossing. It was also time for "the pills". Boaz and Karin were drowsy, but Erik and Tikal were in their element. Tikal even watching movies and eating popcorn!
On the day of arrival we celebrated Tikal's 12th birthday with chocoladecake and candles provided by our captain Bea.

In Cartagena we stayed in a simple hostel in Getsemani, a very relaxed neigbourhood where also the most backpackers stay. We went for Tikal's birthday dinner and went for a horse with carriage ride through the old city. In Panama we met an English family with whom we had contact again in Cartagena and went over to their appartement for dinner.

On the way through central America we met travellers who adviced us to visit the lost city. So we moved to Taganga a small fisherman's place in a bay close to Tayrona park. It was a beautifull hike but very hard because of the steepness of the route. Combined with the moisty heat, crossing of rivers, rain and for our boys fever as well it is something to remember. The accomodation was either in hammock or kind of bunkbed with mosquitonets.

Our guide Wilson and the Cook Danilo were very helpfull. The food, fresh fruits all day was also good. After 3 days Karin knees are still hurting, but Boaz and Tikal (just yet) recovered from the flu.
Would we do it (or something comparable) again? That we will see the next months......
One day for relaxing left we skipped our plannes for diving. Friday we fly to Medellin.

Groetjes, greetings,
KEBT